Sunday, December 26, 2010

Saturday, December 25, 2010

თუმცა კატა ამბობს, დილას, ახალგაღვიძებული ამ მეორე კატას უფრო გავხარო-)) ვერ გავაგებინე, რომ დილით თითონ რომ თვალს აღებს, ცხვირი მაქვს მის ცხვირზე მიდებული და რაკურსში მხედავს-))))) 

Tuesday, November 23, 2010

. . .

გახსოვს როგორ მიყვარდა შენი ძველი ტელეფონის ნომერი? როგორ გთხოვდი, ახალ ნომერს ნუ აიღებ-თქო? მიჩვეული ვიყავი სწორედ იმ ნომრის აკრეფას, ტელეფონში დამახსოვრებულიც კი არ მქონდა, მომწონდა, ყოველ ჯერზე ხელი ელვისუსწრაფესად რომ კრეფდა შენს ნომერს. კიდევ უფრო მეტად მიყვარადა, შენ რომ რეკავდი და ეკრანზე ცხრანიშნა რიცხვი ჩნდებოდა, როგორც შენი არსების არაალფავიტური, გრაფიკული შიფრი. მერე ახალი ნომერი აიღე და მეც ნელ-ნელა მივივიწყე ძველი. სამაგიეროდ ახალი ნომერი შენთვის ჯიუტად შერქმეული სახელით დავამახსოვრებინე ტელეფონს და ახლა ჩვენი სატელეფონო მესიჯების ამ სახელით გამოგზავნა და მიღება შევიყვარე. მას შემდეგ საკმაო დრო გავიდა იმისთვის, რომ ეს ახალი, შენთვის ჩემს მიერ თავნებად შერქმეული მეტსახელით დამახსოვრებული ნომერი ისევე შემყვარებოდა და ისევე ბუნებრივად აღმექვა, როგორც ძველი ნომერი. ამსწინათ კი, როცა ორი დღით მთაში იყავი წასული და ისევ ძველი ნომერი ჩართე, უცნაური რამ დამემართა. სიშორით გამძაფრებული მონატრებით ზედიზედ გწერდი მესიჯებს, მაგრამ ნაცნობი და უკვე სავსებით ბუნებრივი ადრესატის ნაცვლად იმ ძველ ნომერზე ვაგზავნიდი. და უცებ ვიგრძენი, რომ შენ კი არ გწერდი გზავნილს, დღევანდელ, ჩემთვის ასე ახლობელს კი არ მოგმართავდი, არამედ სადღაც წარსულში ვაგზავნიდი შენთვის განკუთვნილ სიტყვებს; ჩვენივე არც თუ ის შორეულ წარსულში უხილავი ფლუიდებივით ვუშვებდი სიტყვებს, ცნებებს, კითხვებს: "მენატრები", "მიყვარხარ", "როდის მოხვალ?"... უცნაური განცდა იყო...  თითქოს აწმყო საერთოდ გაქრა, მომავლიდან წარსულში გიგზავნიდი "მესიჯებს" და ამით ჩვენი ამქვეყნად შეხვედრის პირობას ვქმნიდი, ჩვენს კიდევ უფრო შორეულ მომავალს ვაშენებდი. თავად ჩვენ, დღევანდელი "მე და შენ" კი აწმყოდან გავქრით, სულიერ არსებებად ქცეულები ჯერ  არც კი შევხვედრილვართ თითქოს ერთმანეთს, როგორც მარადიული სუბსტანციური არსებები ჩვენ დროისა და სივრცის მიღმა დავრჩით და მარადისობას შევუერთდით...





Friday, October 29, 2010

A symptom of the universe, a love that never dies...

                                                                    Black Sabbath 

Saturday, October 2, 2010


რა უცნაური გრძნობაა, როცა ქართულ წიგნს, თანაც ქართულ ხელნაწერებზე მოულოდნელად ხვდები პრაღაში, ერთ-ერთ ბუკინისტებში... ისე იმოქმედა, თითქოს ქართული კულტურის "მესიჯიაო" მსოფლიოსთვის გაგზავნილი და ამ წიგნად მატერიალიზებული. 

Tuesday, September 21, 2010

Человек не  что иное,  как тростник, очень слабый по природе, но  этот тростник мыслит.  Незачем  целой вселенной ополчаться,  чтобы его раздавить. Пара, капли воды достаточно, чтобы его умертвить.  Но если бы даже вселенная раздавила его, человек был бы еще более благороден, чем то, что его убивает, потому  что он  знает, что  он умирает; а  вселенная  ничего  не знает о том преимуществе, которое она имеет над  ним. Итак, все наше достоинство состоит в  мысли. В этом отношении мы  должны возвышать себя,  а  не в  отношении  к пространству  и времени,  которое мы не  сумели бы наполнить. Постараемся же научиться хорошо мыслить: вот принцип нравственности. 

                                                                                                                        Паскаль

Friday, September 17, 2010

Forum Romanum

Sunday, September 12, 2010

ეძღვნება თათიას. მეტი როგორღა გითხრა, ჯეკ, რომ ესეთებიც ხდება და უარესებიც...-)

ერთხელ დამხატა, არა კი არ დამხატა, დახატა და მერეღა მიხვდა, შეიძლება ითქვას, შემთხვევით გაარკვია თუ შემთხვევამ გაარკვევინა, რომ მე დავუხატივარ... შეშინდა და გაბრაზდა! საშინლად გაბრაზდა! ადგა და გადახატა სურათი! ფოტო რაა და ისიც კი არ გადაუღო, სულ სხვა რამ დახატა მასზე და ცოტა დამშვიდდა. მერე დაწერა. წერა, წერა და ფურცლის ბოლოში რომ გავიდა, გაიცნობიერა, ვისაც წერდა, შეშინდა და სასწრაფოდ დახია ყველაფერი. ამის მერე კარგა ხანს სხვებს წერდა. ხომ უნდა მისწეროს სხვებსაც?! აბა სულ ჩემთვის ან ჩემზე ხომ არ უნდა ეწერა?! რა სისუსტეა, ღმერთმანი! თუმცა უკვე მიეჩვია სხვებისთვის წერას და აღარ ღელავს. ისე კი, რა საჭიროა ეს ვიღაცისთვის წერა, ადგება და საერთოდაც აღარ დაწერს! ესე ხომ უფრო მარტივია?! თუმცა არა! მერე გამოვა, რომ ჩემს გამო წერას თავი ანება. ამას ჯობია ნებისმიერს წეროს, რა მნიშვნელობაა ვის მიწერს და რამდენად გულწრფელად? დაე, ნუ დაწერს შინაგანი მოთხოვნილებით, მთავარია ისევ წეროს. მერე ვესიზმრე. მანამდეც ვესიზმრებოდი, მაგრამ ამდენი ხნის შემდეგ? ამდენი დრო გავიდა და ისევ ვესიზმრე! ო, ეს უკვე სულ სხვა განგაშის მიზეზია. ერთხელ კიდევ არაუშავდა, ცუდად ვესიზმრე და სადღაც გაუხარდა კიდეც. თმა მქონდა შეკრეჭილი, თვალს ვერ ვუსწორებდი, გაურკვევლადაც ვლაპარაკობდი, თანაც თითონ ცუდად მექცეოდა... აღარ ახსოვს მიყვირა თუ დამცინა... კმაყოფილმა გაიღვიძა! მაგრამ კიდევ რომ ვესიზმრე?! თან უცნაურად ვესიზმრე, “ძველებურს” ვგავდი და რაღაც “სხვანაირად ახლოს ვიყავი მასთან”, სახე მივიტანე მის სახესთან ძალიან ახლოს თუ... თუ თმა გავისწორე ძველებურად... მოკლედ რომ გაიღვიძა, სანამ სიზმრისგან გამოერკვა და ბოლომდე “დაბრუნდა”, წამის მეასედით, უფრო ნეკლებითაც, სინათლის სიჩქარის მყისიერი წამით, თითქოს ძველებურად მიგრძნო. და მაშინ კი მართლა შეშინდა, უფრო კი გაღიზიანდა. იმ დღეს შემთხვევით რომ შემხვედროდა, ალბათ, თვალს ამარიდებდა ან ხაზგასმით ორაზროვან ღიმილს მომაგებებდა და ცივად დამიკრავდა თავს. შემდეგ დემონსტრაციულად დატოვებდა იქაურობას და ხაზგასმით ადრე წავიდოდა, თანაც, საბოლოო გამარჯვების ნიშნად, “მასთან” წავიდოდა. არა, ერთხელ და სამუდამოდ უნდა დაუსვას ამას ყველაფერს წერტილი და კარი მიუხუროს ყველაფერს, რასაც “მე” ვერქვი. მერე რა თუ ჩემთან ერთად ბევრ სხვა რამესაც მიუხურავს კარს?! სამაგიეროდ ახალ სარკმლებს გამოჭრის. აღარ უნდა იმავე მიმართულებით ყურება, ადგება და სხვა მხარეს გაიხედავს ბოლოს და ბოლოს და დაისვენებს! საინტერესო თემებზე სალაპარაკოდაც სხვებს იპოვის, დიახაც სხვებს! მერე რა თუ ის სხვები ვერ აუბამენ მხარს, კიდევ სხვებს იპოვის, მერე კიდევ სხვებს! ბევრს გაიცნობს და ბევრთან შეეცდება იმაზე საუბარს, რაც აინტერესებს და შინაგანად “აწვალებს”. თუ ამაზე ვერ მოახერხებს მათთან საუბარს, სხვა თემებს მოიფიქრებს, ახალ აზრებსა და იდეებს გამოიგონებს. მერე რა თუ ამასობაში ცოტ-ცოტა საკუთარ თავსაც მიივიწყებს და სულ სხვად იქცევა? მაგრამ ასეთ დროს ხომ იმას ამბობენ, “გაიზარდა” და “განვითარდა”-ო. ჰოდა, თითონაც ასე იტყვის და გულწრფელადაც ასე იფიქრებს. იქნებ სულაც ახლა იქცა საკუთარ თავად, იმ ნამდვილ “საკუთარ თავად”, ვინც უნდა გამხდარიყო? შემთხვევით ხომ არაფერი ხდება ამქვეყნად.
მოკლედ, თათი, რას გაუგებ შიშისგან, ქალისგან თუ საკუთარი თავისგან მორბენალ კაცს. არც ეცადო გაგება, მით უფრო თუ შიშის მეზეზი თავადვე ხარ, უბრალოდ გაიღიმე და გაეცალე.

Saturday, September 11, 2010

прожить жизнь и добиться воплощения своей судьбы означает пройти целый ряд этапов, смысл которых нередко недоступен нашему пониманию. Цель этих этапов - каждый раз возвращать нас на путь нашей Судьбы, или же преподнести нам уроки, которые помогают осуществить свое предназначение.
                                                                                                                                           Пауло Коэльо

Sunday, September 5, 2010

თქმულება

მოქანდაკე ამუშავებს გრანიტის დიდ ლოდს - ყოველდღიურად თლის უფორმო ქვას. ერთ დღეს გამოივლის პატარა ბიჭი და ეკითხება: "რას ეძებ?" "დაელოდე და ნახავ", - პასუხობს მოქანდაკე. რამდენიმე დღის შემდეგ ბიჭი ისევ მოდის და ხედავს, რომ მოქანდაკეს ქვისაგან მშვენიერი ცხენი გაუკეთებია. ბიჭი განცვიფრებული უყურებს ცხენს, შემდეგ მოქანდაკეს მიუბრუნდება და ეკითხება: "საიდან იცოდი, რომ მანდ იყო დამალული?"

ყველაფერზე, ყველაფერზე, ყველაფერზე მეტად მიყვარს ბოდიალი და ძუნძგლიანი ტურისტივით პროწიალი-))

დანტეს ქანდაკება ერთ-ერთ მოედანზე ფლორენციაში 


შეხვედრა... მარკუს ავრელიუსი და კონსტანტინე დიდის მტევანი



სადღაც ალპებში...

Wednesday, September 1, 2010

ის, ვინც ვერაფერს ამოიღებს სამი ათასი წლის მატიანედან, მხოლოდ დღიდან დღემდე თუ არსებობს                                                                                                                                               გოეთე

Thursday, August 5, 2010

სვანეთი

                                                                                           ლანჩვალი

                                                                                 ლამარია

Friday, June 11, 2010

კლარა კვეესის შემოქმედების ერთი ასპექტი

1920-იანი წლების ქართული ფერწერა




XX საუკუნის დასაწყისი - 1910 წლიდან 30-იან წლებამდე - ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო და მნიშვნელოვანი ეტაპია ქართულ ხელოვნებაში. შემოქმედებითად განსაკუთრებით დატვირთული და “ფხიზელი” კულტურული ცხოვრება, უპირველესად, იმ ხანად საქართველოში არსებული პოლიტიკური ვითარებით - ქვეყნის ხანმოკლე დამოუკიდებლობითა და ევროპასთან აქტიური კონტაქტით უნდა აიხსნას. “1917-1921 წლებში საქართველოს დედაქალაქი თავისებურ კულტურულ ოაზისად გადაიქცა, [...] რაც ხელს უწყობდა აქ შემოქმედებითი ინტელიგენციის თავმოყრასა და ხელოვნების ყველა დარგის აყვავებას”. ლუიჯი მაგაროტოს მართებული შენიშვნით, ”ეს წლები რუსული, და რაღა თქმა უნდა, ქართული ავანგარდისათვის ყველაზე ნაყოფიერ წლებად შეიძლება ჩაითვალოს”. ამ დროს ახალი შემოქმედებითი ენერგიით ივსება ხელოვნების ყველა სფერო, მათ შორის სახვითი ხელოვნება. დასავლური და რუსული მოდერნიზმის მიღწევების ათვისება-გათავისებასთან ერთად ქართველი არტისტები ხელახლა სვამენ ეროვნულობის პრობლემას მხატვრობაში. ამავე დროს, ისინი ძალუმად ეწაფებიან მსოფლიო ხელოვნების ახალ მიმდინარეობებს. ძველის და ახლის ორგანული სინთეზის შედეგად იქმნება, პირობითად, 1920-იანი წლებით სახელდებული, უაღრესად საინტერესო და თავისთავადი მხატვრობა. ქართული ხელოვნების ეს მხატვრული ეტაპი საკმაოდ გულდასმითაა შესწავლილი, მაგრამ, სამწუხაროდ, დღემდე შეხვდებით სავსებით უცნობ თუ ნაკლებად ცნობილ ავტორებს მართლაც ღირებული მხატვრული დანატოვარით. ამის ერთ-ერთი მაგალითია - იმ დროს საქართველოში მცხოვრები და თბილისში მოღვაწე, ფართო საზოგადოებისათვის, პრაქტიკულად, უცნობი, წარმოშობით ლატვიელი მხატვარი ქალი - კლარა კვეესი.
კლარა კვეესის შემოქმედებაში რამდენიმე ჟანრის გამოყოფა შეიძლება: ნიუ, ნატურმორტი, პეიზაჟი და პორტრეტი. აქ, მხოლოდ ნატურმორტს მივაპყრობთ მნახველის ყურადღებას.

კლარა კვეესის შემოქმედების მოკლე დახასიათებისას, თამამად შეიძლება ითქვას, რომ იგი კლასიკურობის ნიშნებს ატარებს, ნახატისა და კომპოზიციის უბადლო მცოდნე, კლასიკური ყაიდის მხატვარია, თუმც ეს არ უშლის მას ხელს, მაშინდელი მხატვრული ეპოქის კვალდაკვალ იმუშაოს მოდერნიზმის თითქმის ყველა მიმართულებით; კლარა კვეესი კონსტრუქტივიზმისა და კუბიზმისადმიც აშკარა ინტერესს იჩენს, მაგრამ ამ დროის “მემარცხენე” ავანგარდისტ არტისტთაგან განსხვავებით, კვეესის მხატვრობას სავსებით არა აქვს აგრესიული, შემტევი ხასიათი. უფრო მეტიც, ნებისმიერი მოდერნისტული მანერა მასთან კლასიკურ, თითქმის “აკადემიურ” ჟღერადობას იძენს. კლარა კვეესისათვის ეს, უმთავრესად, თამამი ექსპერიმენტი და შემოქმედებითი თავისუფლების “დეკლარირებაა”. ბუნებით მაძიებელი ნატურა ეპოქის მხატვრული ძიებებისადმი, ცხადია, ბუნებრივ ინტერესს ავლენს, მაგრამ ავანგარდის არტისტიზმით გაჯერებულ, ბოჰემურ ქარცეცხლში თავდავიწყებით არასოდეს ეშვება. ამ მხრივ ნიშანდობლივია, რომ კლარა კვეესის მხატვრული მიდრეკილებები გამორჩეულ სიახლოვეს პოსტმოდერნისტებთან ამჟღავნებს, მათ შორის კი ყველაზე უფრო კლასიკურ ავტორთან - პოლ სეზანთან - მხატვართან, რომელზეც, პრაქტიკულად, დგას XX საუკუნის ხელოვნება. კლარა კვეესისათვის მსოფლიო ხელოვნების კორიფეთაგან გამორჩეული ადგილი სწორედ მას უკავია. პოლ სეზანის მხატვრობის გამოძახილი, რომ არ ვთქვათ, გავლენა, აშკარად შეიგრძნობა მისი შემოქმედებით შთაგონებულ თუ მასთან ”მოპასუხე დიალოგში” მყოფ კომპოზიციებში. თუმც ამას ნაკლებად ეთქმის პირდაპირი გავლენა, ეს უფრო სეზანის მხატვრული მეთოდის გააზრება-გათავისების მცდელობაა; კლარა კვეესი მსგავსი შემოქმედებითი კრედოსა და ესთეტიკის მიმდევარია. პირველი, რაც კლარა კვეესს პოლ სეზანთან და ზოგადად პოსტიმპრესიონისტებთან აახლოებს იმპრესიონიზმის ”თავნება ორიგინალობის” შემდეგ გამოსახულებისათვის მისი ”დაკარგული უფლებების” დაბრუნების სურვილი - მატერიალური სამყაროს მოცულობითობისა და ნივთიერი ბუნების გადმოცემისაკენ მისწრაფებაა. უპირველესად, ეს სწორედ ნატურმორტებში იგრძნობა. კლარა კვეესის ნატურმორტები მართლაც ბევრი რამითაა ”დავალებული” სეზანისაგან, თუმც ფაქიზ ზღვარზე გამავალი განსხვავება განაპირობებს კლარა კვეესის შემოქმედების თავისთავადობას და ავლენს იმ სხვაობას, რომელიც არა მხოლოდ ფორმალისტური, არამედ, უმთავრესად, მსოფლგანცდითი ხასიათისაა.




კლარა კვეესი ნებისმიერ საგანს ირჩევს გარემოდან, ძირითადად ეს მარტივი ფორმის, ყოველდღიური, უბრალო ნივთებია: ბოთლი, ჭიქა, კათხა, სარძევე, ვაშლი, კომში და სხვ. საგნების გადმოცემისას მხატვარი ცდილობს პირველ რიგში, მაქსიმალური დამაჯერებლობით გადმოსცეს საგნების მატერიალურობა, მათი ნივთიერი ბუნება, ამავე დროს კი ფორმის განზოგადების წყალობით ”განწმინდოს” ნივთი ყოველდღიური, უტილიტარული დანიშნულებისაგან და ამით განსაკუთრებული მნიშვნელოვანება მიანიჭოს მას. ამას მხატვარი შემდეგი საშუალებებით ახერხებს: ნატურმორტისათვის არასოდეს არჩევს ბევრ საგანს და არანაირი ზედმეტი დეტალით არ ტვირთავს კომპოზიციას. ჩვეულებრივ, გამოსახავს მხოლოდ ერთ ან ორ ნივთს, რომლებიც რაც შეიძლება ახლოსაა მოტანილი მნახველთან, ხშირად თითქმის ჭედავს სასურათე სიბრტყეს, ისე რომ არაფერი ფანტავს მნახველის მზერასა და კონცენტრაციას. მზერის ფიქსირებას ხელს უწყობს ნამუშევრის ფორმატიც. მხატვარი ნატურმორტებისათვის თითქმის ყოველთვის მომცრო ზომის, კვადრატულ ან კონფიგურაციით მასთან მიახლოებულ ტილოს შეარჩევს. გამოსახულებაზე ”მორგებული” კვადრატული ფორმა თავისთავად უზრუნველყოფს კომპოზიციის მდგრადობას, ყოველგვარი ზედმეტი დეტალისაგან განძარცვული, პლასტიურად გადმოცემული გამოსახულება კი დიდი ხნით ატყვევებს მნახველის მზერას და, შეიძლება ითქვას, მჭვრეტელობით მდგომარეობაში გადაჰყავს იგი. დროსა და სივრცეში გარინდული, ფუნქციადაკარგული, მდუმარე ნივთები თითქოს ამა ქვეყნის ამაოებაზე ფიქრისკენ უბიძგებს მნახველს და საკუთარი, ყოფითობისაგან დაწმენდილი იერის შეთავაზებით საამისო პირობასაც უქმნის მას. პოლ სეზანისაგან განსხვავებით, რომელიც ნივთების, ადამიანის თვალით უხილავ ”სულიერ ცხოვრებას”, როგორც ჩვენგან დამოუკიდებლად არსებულ მოვლენას მხოლოდ შორიდან შეახედებს მნახველს, კლარა კვეესი თავად მაყურებელს რთავს საგანთა გაცოცხლება-განსულიერების პროცესში, გარკვეულწილად, აიძულებს ისე ”მომართოს” საკუთარი თავი, რომ ნივთებთან ერთად განიცადოს სასწაულებრივი გარდასახვა.


კლარა კვეესის ნატურმორტებს ემოციური დამუხტულობაც ახასიათებს. ყველაზე უკეთ ეს ფანქრით შესრულებული ვაშლებისა და კომშების ჩანახატებში შეიგრძნობა. ეს ერთგვარი ეტიუდებია, სადაც მხატვარი თითქოს ფორმის პლასტიურ გადმოცემასა და განზოგადებაში ვარჯიშობს. ამასთან, აქ გაცილებით მეტად იგრძნობა მხატვრის ტემპერამენტი. ფურცლის თეთრ ფონთან ძლიერად დაპირისპირებული მკვეთრი, საგნის პლასტიკის მაწარმოებელი ჩრდილები, სწრაფ-სწრაფი, ენერგიული შტრიხებით გამოყვანილი ფორმა და მისი შემომწერი მკაფიო, დრეკადი, თითქოს ვიბრირებადი კონტური ჩვენს თვალწინ აცოცხლებს საგანს. პლასტიურად საოცრად გამომსახველი ფორმები, შუქ-ჩრდილის კონტრასტი და საშლელის მეშვეობით ოსტატურად გაკეთებული მკვეთრი ამონათებები ცხოველხატულობის ძლიერ ეფექტს ქმნის და განსაკუთრებულ დაძაბულობასა და დაჭიმულობას ანიჭებს ამ, ჟანრისა და თემატიკის მიხედვით სავსებით უწყინარ კომპოზიციებს. ხსენებული მახასიათებლით კლარა კვეესი მკვეთრად განსხვავდება პოლ სეზანისაგან, რომელთანაც კომპოზიცია ყოველთვის მშვიდი, რაციონალურად გააზრებული და მოწესრიგებულია. პოლ სეზანის ნამუშევრებში არსებული, ცხადად შესაგრძნობი რაციონალიზმის პრიმატი, კლარა კვეესის ნატურმორტების შემთხვევაში, მხატვრის მოუთოკავი ტემპერამენტითა და ”საგნებში დატყვევებული” დაძაბულობის განცდით ”ბალანსირდება”. თუმც, თავის მხრივ, მხატვრის ძლიერი ტემპერამენტი არასოდეს ჩრდილავს რაციონალურ საწყისსა და მხატვრული მეთოდისადმი თანმიმდევრულ მიდგომას; ორივე ეს საწყისი თითქმის თანაბრად იკითხება მის შემოქმედებაში. (ალბათ, ამიტომ, ერთი მხრივ, რაციონალისტი, მეორე მხრივ კი ენერგიული, ინტუიტიური მხატვარი ადვილად პოულობს საკუთარ თავს არქეოლოგიაში, იქ სადაც ასწლეულებით დაშორებული სიძველე ნივთიერი სამყაროს ცოდნისა და ფაქიზი, გრძობითი მზერით უნდა დაინახო).
ამგვარად, კლარა კვეესს ძლიერი ენერგეტიკა, ტემპერამენტი, იმავდროულად რაციონალური საწყისი და ნახატის შესრულების მაღალი კულტურა და დახვეწილი გემოვნება გამოარჩევს. მისთვის, როგორც მხატვრისთვის, მთავარი ამოცანა საგნის არსის წარმოჩენა, მისი სტრუქტურის გაშიშვლება (ეს კიდევ უფრო მეტად იგრძნობა კლარა კვეესის კოსტრუქტივისტულ მანერაში შესრულებულ ნიუს სერიაში) და ამის მეშვეობით, საგნის ნამდვილი, რეალობის მიღმა არსებული ბუნების ჩვენება და მასში არსებული ენერგიის წარმოჩენა-გამოთავისუფლებაა. განზოგადების მაღალი ხარისხი კი მხატვარს ეხმარება განსაკუთრებული ზედროულობის ელფერით შემოსოს გამოსახულებები.

Tuesday, June 8, 2010

ყაზბეგის მთიდან ჩამოყვანილები...

გაცილებით იოლია თვითშეწირვა, ანუ საკუთარი შინაგანობის დატოვება სხვის სასარგებლოდ, ვიდრე ინდივიდუალური სულიერი ბედისწერის აღსრულება და ბოლომდე მიყვანა იმ საქმისა, რომლისთვისაც ბუნებამ შეგვქმნა.

                                                                                              მორის მეტერლინკი

პრინციპში, ამ აზრს ბოლომდე არ ვეთანხმები, რადგან თავგანწირვისთვის ისევე იბადებიან, ალბათ, როგორც სხვა რაიმე მისიით, ესეც სულიერი ბედისწერა მგონია...

Sunday, May 23, 2010

ფშავი







ფრიად პასტორალური მოტივები გამომივიდა-)

ყვავილები ჩვენს სახლში-)


”არასდროს უსმინოთ ყვავილების ლაქლაქს, მხოლოდ უყურეთ და მათი სურნელით დატკბით”


ანტუან დე სენტ-ეკზიუპერი

Wednesday, April 21, 2010

ჩემი "ფოტო შედევრები"-)) ნორვეგიის სერია










ეჰ, სინამდვილეში თითონ ადგილი იყო ლამაზი - ალტას მუზეუმი