Человек не  что иное,  как тростник, очень слабый по природе, но  этот тростник мыслит.  Незачем  целой вселенной ополчаться,  чтобы его раздавить. Пара, капли воды достаточно, чтобы его умертвить.  Но если бы даже вселенная раздавила его, человек был бы еще более благороден, чем то, что его убивает, потому  что он  знает, что  он умирает; а  вселенная  ничего  не знает о том преимуществе, которое она имеет над  ним. Итак, все наше достоинство состоит в  мысли. В этом отношении мы  должны возвышать себя,  а  не в  отношении  к пространству  и времени,  которое мы не  сумели бы наполнить. Постараемся же научиться хорошо мыслить: вот принцип нравственности. 

                                                                                                                        Паскаль

Forum Romanum

ეძღვნება თათიას. მეტი როგორღა გითხრა, ჯეკ, რომ ესეთებიც ხდება და უარესებიც...-)

ერთხელ დამხატა, არა კი არ დამხატა, დახატა და მერეღა მიხვდა, შეიძლება ითქვას, შემთხვევით გაარკვია თუ შემთხვევამ გაარკვევინა, რომ მე დავუხატივარ... შეშინდა და გაბრაზდა! საშინლად გაბრაზდა! ადგა და გადახატა სურათი! ფოტო რაა და ისიც კი არ გადაუღო, სულ სხვა რამ დახატა მასზე და ცოტა დამშვიდდა. მერე დაწერა. წერა, წერა და ფურცლის ბოლოში რომ გავიდა, გაიცნობიერა, ვისაც წერდა, შეშინდა და სასწრაფოდ დახია ყველაფერი. ამის მერე კარგა ხანს სხვებს წერდა. ხომ უნდა მისწეროს სხვებსაც?! აბა სულ ჩემთვის ან ჩემზე ხომ არ უნდა ეწერა?! რა სისუსტეა, ღმერთმანი! თუმცა უკვე მიეჩვია სხვებისთვის წერას და აღარ ღელავს. ისე კი, რა საჭიროა ეს ვიღაცისთვის წერა, ადგება და საერთოდაც აღარ დაწერს! ესე ხომ უფრო მარტივია?! თუმცა არა! მერე გამოვა, რომ ჩემს გამო წერას თავი ანება. ამას ჯობია ნებისმიერს წეროს, რა მნიშვნელობაა ვის მიწერს და რამდენად გულწრფელად? დაე, ნუ დაწერს შინაგანი მოთხოვნილებით, მთავარია ისევ წეროს. მერე ვესიზმრე. მანამდეც ვესიზმრებოდი, მაგრამ ამდენი ხნის შემდეგ? ამდენი დრო გავიდა და ისევ ვესიზმრე! ო, ეს უკვე სულ სხვა განგაშის მიზეზია. ერთხელ კიდევ არაუშავდა, ცუდად ვესიზმრე და სადღაც გაუხარდა კიდეც. თმა მქონდა შეკრეჭილი, თვალს ვერ ვუსწორებდი, გაურკვევლადაც ვლაპარაკობდი, თანაც თითონ ცუდად მექცეოდა... აღარ ახსოვს მიყვირა თუ დამცინა... კმაყოფილმა გაიღვიძა! მაგრამ კიდევ რომ ვესიზმრე?! თან უცნაურად ვესიზმრე, “ძველებურს” ვგავდი და რაღაც “სხვანაირად ახლოს ვიყავი მასთან”, სახე მივიტანე მის სახესთან ძალიან ახლოს თუ... თუ თმა გავისწორე ძველებურად... მოკლედ რომ გაიღვიძა, სანამ სიზმრისგან გამოერკვა და ბოლომდე “დაბრუნდა”, წამის მეასედით, უფრო ნეკლებითაც, სინათლის სიჩქარის მყისიერი წამით, თითქოს ძველებურად მიგრძნო. და მაშინ კი მართლა შეშინდა, უფრო კი გაღიზიანდა. იმ დღეს შემთხვევით რომ შემხვედროდა, ალბათ, თვალს ამარიდებდა ან ხაზგასმით ორაზროვან ღიმილს მომაგებებდა და ცივად დამიკრავდა თავს. შემდეგ დემონსტრაციულად დატოვებდა იქაურობას და ხაზგასმით ადრე წავიდოდა, თანაც, საბოლოო გამარჯვების ნიშნად, “მასთან” წავიდოდა. არა, ერთხელ და სამუდამოდ უნდა დაუსვას ამას ყველაფერს წერტილი და კარი მიუხუროს ყველაფერს, რასაც “მე” ვერქვი. მერე რა თუ ჩემთან ერთად ბევრ სხვა რამესაც მიუხურავს კარს?! სამაგიეროდ ახალ სარკმლებს გამოჭრის. აღარ უნდა იმავე მიმართულებით ყურება, ადგება და სხვა მხარეს გაიხედავს ბოლოს და ბოლოს და დაისვენებს! საინტერესო თემებზე სალაპარაკოდაც სხვებს იპოვის, დიახაც სხვებს! მერე რა თუ ის სხვები ვერ აუბამენ მხარს, კიდევ სხვებს იპოვის, მერე კიდევ სხვებს! ბევრს გაიცნობს და ბევრთან შეეცდება იმაზე საუბარს, რაც აინტერესებს და შინაგანად “აწვალებს”. თუ ამაზე ვერ მოახერხებს მათთან საუბარს, სხვა თემებს მოიფიქრებს, ახალ აზრებსა და იდეებს გამოიგონებს. მერე რა თუ ამასობაში ცოტ-ცოტა საკუთარ თავსაც მიივიწყებს და სულ სხვად იქცევა? მაგრამ ასეთ დროს ხომ იმას ამბობენ, “გაიზარდა” და “განვითარდა”-ო. ჰოდა, თითონაც ასე იტყვის და გულწრფელადაც ასე იფიქრებს. იქნებ სულაც ახლა იქცა საკუთარ თავად, იმ ნამდვილ “საკუთარ თავად”, ვინც უნდა გამხდარიყო? შემთხვევით ხომ არაფერი ხდება ამქვეყნად.
მოკლედ, თათი, რას გაუგებ შიშისგან, ქალისგან თუ საკუთარი თავისგან მორბენალ კაცს. არც ეცადო გაგება, მით უფრო თუ შიშის მეზეზი თავადვე ხარ, უბრალოდ გაიღიმე და გაეცალე.

прожить жизнь и добиться воплощения своей судьбы означает пройти целый ряд этапов, смысл которых нередко недоступен нашему пониманию. Цель этих этапов - каждый раз возвращать нас на путь нашей Судьбы, или же преподнести нам уроки, которые помогают осуществить свое предназначение.

                                                                                                                                           Пауло Коэльо

თქმულება

მოქანდაკე ამუშავებს გრანიტის დიდ ლოდს - ყოველდღიურად თლის უფორმო ქვას. ერთ დღეს გამოივლის პატარა ბიჭი და ეკითხება: "რას ეძებ?" "დაელოდე და ნახავ", - პასუხობს მოქანდაკე. რამდენიმე დღის შემდეგ ბიჭი ისევ მოდის და ხედავს, რომ მოქანდაკეს ქვისაგან მშვენიერი ცხენი გაუკეთებია. ბიჭი განცვიფრებული უყურებს ცხენს, შემდეგ მოქანდაკეს მიუბრუნდება და ეკითხება: "საიდან იცოდი, რომ მანდ იყო დამალული?"

ყველაფერზე, ყველაფერზე, ყველაფერზე მეტად მიყვარს ბოდიალი და ძუნძგლიანი ტურისტივით პროწიალი-))

დანტეს ქანდაკება ერთ-ერთ მოედანზე ფლორენციაში 

შეხვედრა... მარკუს ავრელიუსი და კონსტანტინე დიდის მტევანი

სადღაც ალპებში...

ის, ვინც ვერაფერს ამოიღებს სამი ათასი წლის მატიანედან, მხოლოდ დღიდან დღემდე თუ არსებობს                                                                                                                                               გოეთე