. . .

გახსოვს როგორ მიყვარდა შენი ძველი ტელეფონის ნომერი? როგორ გთხოვდი, ახალ ნომერს ნუ აიღებ-თქო? მიჩვეული ვიყავი სწორედ იმ ნომრის აკრეფას, ტელეფონში დამახსოვრებულიც კი არ მქონდა, მომწონდა, ყოველ ჯერზე ხელი ელვისუსწრაფესად რომ კრეფდა შენს ნომერს. კიდევ უფრო მეტად მიყვარადა, შენ რომ რეკავდი და ეკრანზე ცხრანიშნა რიცხვი ჩნდებოდა, როგორც შენი არსების არაალფავიტური, გრაფიკული შიფრი. მერე ახალი ნომერი აიღე და მეც ნელ-ნელა მივივიწყე ძველი. სამაგიეროდ ახალი ნომერი შენთვის ჯიუტად შერქმეული სახელით დავამახსოვრებინე ტელეფონს და ახლა ჩვენი სატელეფონო მესიჯების ამ სახელით გამოგზავნა და მიღება შევიყვარე. მას შემდეგ საკმაო დრო გავიდა იმისთვის, რომ ეს ახალი, შენთვის ჩემს მიერ თავნებად შერქმეული მეტსახელით დამახსოვრებული ნომერი ისევე შემყვარებოდა და ისევე ბუნებრივად აღმექვა, როგორც ძველი ნომერი. ამსწინათ კი, როცა ორი დღით მთაში იყავი წასული და ისევ ძველი ნომერი ჩართე, უცნაური რამ დამემართა. სიშორით გამძაფრებული მონატრებით ზედიზედ გწერდი მესიჯებს, მაგრამ ნაცნობი და უკვე სავსებით ბუნებრივი ადრესატის ნაცვლად იმ ძველ ნომერზე ვაგზავნიდი. და უცებ ვიგრძენი, რომ შენ კი არ გწერდი გზავნილს, დღევანდელ, ჩემთვის ასე ახლობელს კი არ მოგმართავდი, არამედ სადღაც წარსულში ვაგზავნიდი შენთვის განკუთვნილ სიტყვებს; ჩვენივე არც თუ ის შორეულ წარსულში უხილავი ფლუიდებივით ვუშვებდი სიტყვებს, ცნებებს, კითხვებს: "მენატრები", "მიყვარხარ", "როდის მოხვალ?"... უცნაური განცდა იყო...  თითქოს აწმყო საერთოდ გაქრა, მომავლიდან წარსულში გიგზავნიდი "მესიჯებს" და ამით ჩვენი ამქვეყნად შეხვედრის პირობას ვქმნიდი, ჩვენს კიდევ უფრო შორეულ მომავალს ვაშენებდი. თავად ჩვენ, დღევანდელი "მე და შენ" კი აწმყოდან გავქრით, სულიერ არსებებად ქცეულები ჯერ  არც კი შევხვედრილვართ თითქოს ერთმანეთს, როგორც მარადიული სუბსტანციური არსებები ჩვენ დროისა და სივრცის მიღმა დავრჩით და მარადისობას შევუერთდით...