ერთ-ერთ პირველ პოემანზე, მგონი სულ სულ პირველზეც, მამაჩემს (ჯერ კიდევ რომ არ იყო მამაჩემი) დედაჩემისთვის (ჯერ კიდევ რომ არ იყო დედაჩემი) უთქვამს: “მე ხელოვნება მიყვრს”-ო. დედაჩემს, რომელიც ჯერ არ იყო დედაჩემი, გაჰკვირვებია ასე მარტივად ნათქვამი რთული ამბავი კაცისგან, რომელიც ჯერ მისი ქმარიც კი არ იყო და არც კი უყვარდა ჯერ-ჯერობით და არც კი იცნობდა ხეირიანად. გაკვირვებია და ცოტა გაღიზიანებულა კიდეც, რა ხმამაღალი და სასაცილო ნათქვამიაო. რა იცოდა მაშინ დედაჩემმა (რომელიც ჯერ კიდევ არ იყო დედაჩემი), რომ მამაჩემმა (რომელიც ჯერ კიდევ არ იყო მამაჩემი) ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ უთხრა საკუთარ თავზე. გარკვეული დროის შემდეგ დედაჩემი მიხვდა, რომ მამაჩემი მართალი და გულწრფელი იყო და სადღაც, გულის სიღრმეში, ალბათ, იმასაც მიხვდა, რომ ამ სიტყვების ავტორი მალე მამაჩემი გახდებოდა, თითონ კი დედაჩემი. ცოტა უფრო გვიან მამაჩემიც მიხვდა ამას ყველაფერს და მერე მეც გავჩნდი. მაგრამ მანამდე პირველი სურათი იყიდეს, სურათი რომელიც თურმე კარგა გვარიანად დიდი კოლექციის პირველი მერცხალი უნდა ყოფილიყო. ის სურათი ვახტანგ გაბუნიას მიერ დახატული ნატო გაბუნიას პორტრეტი იყო. ჟიზელის კაბაში ჩაცმული გოგონა რაღაცით ირინას გავდა, (იმ ირინას, რომელმაც ჯერ არ იცოდა, რომ და უნდა ყოფილიყო ჩემი). ჰოდა, ირინაც კრგად იყენებდა ამ მსგვასებას. სადღაც 7 წლის ისე მოვიყარე, თავად მეც, რომელმაც, სავარაუდოდ, თავიდანვე (სულ სულ თავიდანვე) მშვენივრად ვიცოდი, რომ დედაჩემი დედაჩემი უნდა გამხდარიყო და მამაჩემი - მამაჩემი და ისიც კარგად ვუწყოდი, ასევე სავარაუდოდ, რომ ირინას სახით საუკეთესო და მელოდა ამქვეყნად, ჩემივე საწოლის თავთან ჩამოგრძელებული პორტრეტი სწორედაც ირინასი მეგონა, იმ ირინასი, ახლადდაბადებულს სახელად ქრისტინე რომ დამარქვა.
მოკლედ, მალე გაირკვა, რომ ერთმანეთის სიყვარულს კიდევ ერთი სერთო სიყვარული შეემატა - სურათების შეგროვების ვნებიანი სიყვარული. საერთო სიყვარული იმიტომ, რომ დედაჩემმა მამაჩემთან ერთად ხელოვნებაც შეიყვარა, მით უფრო, რომ არც მანამდე იყო მის მიმართ გულგრილი. შეგროვების ვნება კიდევ იმიტომ, რომ დედაჩემმა სადღაც წაიკითხა, ადამიანი მაშინ ცხოვრობს დიდხანს თუ მთელი ცხოვრება საყვარელ საქმეს აკეთებს, ისეთს, რომლის კეთებაც მართლა სიამოვნებსო და სწორედ იმ დღიდან გადაწვიტა, მამაჩემის ხანგრძლივი სიცოცხლე ამ გზით უზრუნველეყო. ასე ჩაეყარა საფუძველი “დარჩიების კოლექციას”.
მე და კოლექცია თითქმის ერთდროულად გავჩნდით და ერთადაც გავიზარდეთ, თუმცა კოლექციამ სულ სულ ცოტათი დამასწრო და სამადსამი ნამუშევრის - ნატა გაბუნიას პორტრეტის, XVIII საუკუნის ჰოლანდიური პეიზაჟისა და ნიმუხინის სურათის შემადგენლობით დამხვდა. ზუსტად მახსოვს სად ეკიდა სამივე, ისიც მახსოვს სურათების რაოდენობის ზრდასთან ერთად როგორ ნერვიულობდა ბაბუა, სირცხვილია, სად გინახავთ ამდენი სურათი “წესიერ ოჯახშიო”?! ბრაზობდა ბაბუა და არც ჩხუბს აკლებდა, მაგრამ მაინც ხელს უწყობდა - ოჯახს თითონ არჩენდა, “ახალგაზრდებს თავისი ორი კაპიკი” რომ დარჩენოდათ. კარგად იცოდა ბაბუაჩემმა, ის ორი კაპიკი სურათებზე რომ დაიხარჯებოდა, მაგრამ რა ექნა, რა აზრი ჰქონდა “უსაქმურებთან” ჭიდაობას. ჰო, ზუსტად ასე ეძახდა ბაბუა დედაჩემს და მამაჩემს, რომელიც სინამდვილეში, დედაჩემზე მეტად თუ არა, ნაკლებად ნამდვილად არ უყვარდა. ბებიაჩემი კიდევ... ბუსის არ იცნობდით? მაშინ მასზე ცალკე უნდა მოგიყვეთ, მაგრამ ეხლა არ შემიძლია, გავიდეს ცოტა დრო და მერე... მერე აუცილებლად მოგიყვებით.
ჰოდა, კოლექციაზე მოგახსენებდით. არც ისე სწრაფად იზრდებოფა კოლექცია, ხან მე ვასწრებდი, ხან ის, მაგრამ სიყვარული და ყურადღება არცერთს არ გვაკლდა, თუმცა ის “ორი კაპიკი”, (რომელიც მართლაც ორი იყო და არა სამი) სულ მასზე იხარჯებოდა და მიუხედავად ამისა, მაინც არ ჰყოფნიდა, ამიტომ პერიოდულად ქრებოდა სახლიდან დედაჩემის დუბლიონკა (სხვათაშორის, ბაბუაჩემის ფულით ნაყიდი), ჩეხოსლოვაკიიდან ჩამოტანილი ჯინსის კაბა, მამაჩემის ეტიუდნიკი, “ნამდვილი ფაიფურის” ჩაის სერვისი, ბროლის ნაირნაირი ლარნაკები და რა ვიცი კიდევ რა არ. ოხ, როგორ უნდოდა მამაჩემს "მადონებიანი სერვისიც" “სადღაც” გამქრალიყო, მაგრამ, "მადონებიანი სერვისი" ბებიას უყვარდა ძალიან, წითელზოლიანი სერვისი ხელშეუხებელი იყო. სამაგიეროდ ჩემების “ორ კაპიკს” ჩემი და ირინას “პირადი შემოსავლები” ახვავრიელებდა. ყოველ წელს დაბადების დღის “დამთავრების” შემდეგ უმნიშვნელოვანესი საიდუმლო რიტუალი სრულდებოდა: ბებია-ბაბუასაგან უჩუმრად, სახეზე მოთამაშე იდუმალი ღიმილით, შეთქმულებივით მივდიოდით მშობლების საძინებელში და „ტრილიაჟის“ სარკის ზედა მარცხენა უჯრაში ბოლო კაპიკამდე ვალაგებდით ბიძებისა და დეიდების მიერ “ჩემს სახელზე გული გაიხარე”-ს ტექსტებით ჯიბეში ჩაკუჭულ ფულს. საიდუმლო რიტუალიდან ცოტა ხანში კოლექციაში ახალი ნამუშევარი ჩნდებოდა. აკი გითხარით, მე და კოლექცია ერთად ვიზრდებოდით-თქო?!
P.S. გაგრძელება უნდა ჰქონდეს, წესით...
